Waar je zomaar uit kan komen met een onverwachts spontaan gesprek…

Toen ik op een zondagmorgen de hond aan het uitlaten was, ontmoette ik een meisje van een jaar of 11 op het schelpenpad bij ons in de buurt. Haar kleine witte hondje en mijn hond raakten aan de “praat” en wij volgden hun voorbeeld. Ons gesprek kreeg een bijzondere wending!

Beteuterd

“Zo…”, zeg ik: “Is het vandaag jouw beurt om de hond uit te laten en mogen papa en mama uitslapen?”. Ze trekt een beteuterd gezicht en zegt: “Ja”, maar het is saai om de hond uit te laten”. “Nou”, antwoord ik, “dan is het toch leuk dat wij elkaar hier tegenkomen !” We kletsen wat met elkaar terwijl de honden samen rondsnuffelen en zich amuseren.

Saai

“Heb jij misschien iets leuks te vertellen?” vraag ik haar. Ze schudt haar hoofd en zegt: “Nee, alles is saai. School vind ik ook saai,” voegt ze er gelijk aan toe. Het is overduidelijk dat ze het niet echt naar haar zin heeft.

Ik vraag haar op welke school ze zit en ze noemt de naam van de basisschool in de wijk. Zo weet ik gelijk hoe oud ze ongeveer is. “Wat is er dan zo saai aan school? Vind je school saai, zijn de docenten saai of vind je de vakken saai?”

Moeilijk

Ze denkt diep na en vertelt dat ze de vakken saai vindt, héél saai! Ik lach en zeg: “En komt dat omdat je de vakken te makkelijk of te moeilijk vindt?” “Moeilijk en makkelijk”, antwoordt ze direct. “Rekenen vind ik moeilijk,” roept ze er gelijk achteraan. “Al die cijfertjes zijn saai. Wat heb je daar nou aan?”

Een typisch gevalletje van graag betekenis willen geven aan wat je doet, maar dat zeg ik haar natuurlijk niet. “Ik denk dat het best handig is als je iets van cijfertjes weet. Voor geld heb je toch ook cijfertjes nodig en dat gebruik je iedere dag”.

Resoluut

“Hmm,” ze kijkt bedenkelijk en haalt haar schouders op. Ik vervolg het gesprek en zeg: “Dus jij gaat vast niet iets met cijfertjes doen later?” “Nee, zeker niet!” antwoordt ze resoluut  “Wat zou je dan wel graag willen doen?” vraag ik haar.

“Achter de vuilniswagen lopen,” zegt ze enthousiast, “dat vind ik leuk” en er verschijnt een lachje op haar gezicht. “Alle rommel opruimen die op straat ligt, daar hou ik van, want dan wordt het overal lekker schoon”.

Normaal

Ik zie dat ze een zakje met de uitwerpselen van haar hond in haar hand heeft. “Je bent al goed bezig zie ik, de meeste kinderen van jouw leeftijd laten het gewoon liggen.” Ze zwaait met het zakje heen en weer en zegt verontwaardigd: “Dat is toch normaal dat je de poep van je hond opruimt?” Ik lach: “Ja, dat zou fijn zijn als iedereen dat normaal vindt, maar helaas is dat niet zo.”

Tekenen

Dan vraag ik haar wat ze het aller-allerleukste vak op school vindt. “Handvaardigheid enzo”, roept ze spontaan en haar ogen beginnen te stralen. “Hmm”, geen idee wat dat is”, zeg ik quasi onnozel, om haar uit te dagen hier meer over te vertellen.

“Dat weet je toch wel? Tekenen enzo”. “O ja”, zeg ik begrijpend, “tekenen!” “En kan jij goed tekenen?” “Ja…,” zegt ze blij en haar ogen glinsteren, “ik kan héél goed tekenen.” “Ik heb thuis heel veel tekeningen.”

Verbaasd

Ze straalt als ze er over vertelt dus vraag ik: “En wat nou als je daar iets mee gaat doen later?” Ze kijkt me verbaasd aan en zegt: “Ja, wat moet je nou met tekenen doen?” “Daar kan je toch helemaal niks mee?” Ik lach om haar ongelovige blik en zeg: “Nou”, maar misschien kun je daar juist heel veel mee!”

Ik kijk om me heen en wijs in de omgeving: “Alles wat bestaat is getekend, de auto’s, de huizen, de verkeersborden, je kleding en het logo op je jas. Zelfs dit parkje: waar de bomen en de stuiken staan, waar het pad is en waar het water ligt. Iemand heeft dit eerst allemaal getekend voordat het gemaakt is.”

Diepte

Ze kijkt zwijgend in het rond en glimlacht: “Hmm,” daar heb je eigenlijk wel gelijk in, hè?” Ze is er stil van, hier had ze duidelijk nog nooit eerder over nagedacht. “Alles wat gemaakt is, is eerst door iemand getekend, alleen jij niet”, zeg ik er lachend achteraan.

Haar antwoord daarop is er één uit de diepte. Ik zie aan haar houding dat er iets gebeurt. Ik ‘zie’ dat er iets ontstaat. Ze kijkt me met een wijze blik aan en zegt: “Maar misschien heb ik heb mezelf wel eerst getekend voordat ik hier kwam.”

Big Smile

“Wouw,” zeg ik ontroert. “Misschien heb jij daar wel helemaal gelijk in.” We lachen samen om deze bijzondere uitkomst van het gesprek en worden ‘wakker’ uit ons verhaal. Geweldig, wat een Kinderwijsinzicht is dit.

“De hond uitlaten is voor jou in ieder geval nu niet meer saai, je hebt genoeg om over na te denken de rest van de wandeling.” Besluit ik het gesprek. Met een Big Smile op onze gezichten wandelen we ieder een kant op met onze hond.

Pareltje

Wat een spontaan en bijzonder gesprek teweeg kan brengen. Een heus pareltje van deze dag!

Ken jij een moment in je leven dat je het gevoel had dat je het ineens begreep?

Deel je ervaring hieronder zodat we allemaal van jouw mooie verhaal kunnen genieten.

Download Gratis mijn E-book met 33 Vitalizers voor meer Energie en Vitaliteit. Een praktische reisgids die je dichter bij jezelf brengt.

Download Nu en ga op reis: Klik Hier