Bij het opruimen en uitzoeken van een verzameling papieren vond ik een gesloten witte envelop. In deze envelop zat een brief met een gedicht waar een bijzonder verhaal bij hoort. Bij het zien van deze brief raakte ik ontroerd over de situatie van toen.

De boodschap uit deze brief is nog steeds van toepassing op de omstandigheden van vele kinderen. Sterker nog gezien in deze tijd lijkt het nog belangrijker geworden om kinderen te testen als er iets ‘mis’ is. Deze brief heb ik indertijd geschreven en overhandigd tijdens een goed gesprek met de directeur van de basisschool. Dit gesprek was naar aanleiding van een dyslexietest die onze dochter op ons verzoek had gemaakt. Tijdens dit gesprek was de directeur zichtbaar enthousiast en hij wilde heel graag de uitslag weten van de test. Maar waarom?

Geen woorden

Ik gaf in plaats de uitslag van de test hem de envelop met de brief. Bij het lezen van deze brief was de directeur muisstil en hij was zichtbaar geraakt door de woorden en het gevoel daarachter. Hij heeft een tijdje niets gezegd en staarde alleen maar naar de brief in zijn hand. Wat ging er door zijn hoofd? Toen hij de stilte verbrak, waren zijn eerste woorden: ‘Mag ik dit delen met de collega’s’?

Nu was ik stil en enthousiast. Dit was nog mooier dat wat ik ooit had kunnen bedenken. Door het lezen van de brief was zijn conclusie duidelijk. Samengevat vond hij het eigenlijk heel vreemd dat wij op deze manier naar kinderen kijken en ze beoordelen op iets waar ze niet goed in zijn. Helaas is deze trend van testen alleen maar doorgezet en worden nu duizenden kinderen per jaar verblijd met een soortgelijke testuitslag. Een stempel voor het leven, zonder dat nog verder gekeken wordt wat je er mee kunt in je leven. Is dyslexie een last of een gave? Want, wie is het kind werkelijk? Wat zijn de kwaliteiten van een kind? Wat is het talent van het kind? Op welke andere manier leert dit kind makkelijker?

Ik schreef deze brief vanuit mijn eigen ervaring, gewoon omdat ik moeder ben en omdat ik het herken.

Brief van een moeder

Wens                                                                                       mei 2009

Dit is een stuk papier
Dit stuk papier vertelt of mijn kind de Hoofdprijs heeft Gewonnen
Dit stuk papier zegt hoe de rest van haar leven er uit zal zien
Dit stuk papier is eigenlijk de sleutel van haar Toekomst

Dit is en blijft een stuk papier
Een velletje met wat inkt erop
Achter dit stuk papier
Zit een mensenkind

Met héél véél talenten
En heel bijzondere kwaliteiten

Dit papier is … Hard

Kijk ook eens met je … Hart

Anders

Van deze brief werd de directeur van de basisschool oprecht stil. Ik hoop dat dit een wake-up call is en dat onderwijzend personeel en ouders anders naar een kind durven kijken. Gezien vanuit het perspectief dat er nog meer is wat een kind een kind maakt. Er is meer dan alleen het gedrag of een probleem wat op dat moment de aandacht vraagt. Aandacht vragen vraagt aandacht van de omgeving, door te kijken naar een kind met zachte ogen van liefde, aandacht en begrip. Ieder kind verdient dat, niemand uitgezonderd, allemaal, stuk voor stuk. Ook deze kinderen zijn de toekomst, ze zijn de nieuwe volwassenen die op hun beurt weer kinderen krijgen. Hoe jouw kind als volwassenen wordt kun jij Nu veranderen.

Jouw  bijdrage

Schrijf in het veld hieronder wat vanaf Nu jouw bijdrage is om een kind te zien in wie hij werkelijk is.

Deel dit blog artikel via de Facebook, LinkedIn en Google+ knoppen, gun ieder kind een bestaan vanuit zijn kracht. Een gelukkig bestaan.

Heb je het e-book ‘Liefdevol Contact met je Kind’ al? Download hier het gratis e-book!